Annelore Cleuren kijkt niet alleen graag naar de koers, koers is ook het onderwerp dat zich voortdurend in haar hoofd afspeelt. Welke koers is er op dit moment, wie kan er waar winnen...? Ze droomt dag in dag uit over deze sport. Voorafgaand aan een koers bedenkt ze zowaar alle mogelijke scenario’s en pikt er dan haar favoriete uit. Daar gaat het bij haar om: dromen en dan de droom realiteit zien worden. Net zoals de renners! "Vélodromen"

De mijlpalen van het leven staan met rode uitroeptekens in onze herinneringen aangeduid. Of in die van onze ouders. Voor het eerst zelf je veters met mooie lussen binden. De eerste keer het alfabet in je schrift voor schoon schrijven neerpennen. Je eerste boekbespreking houden, ook al lees je niet graag boeken en zal je dat nooit doen. De eerste keer zonder steunwieltjes thuis voor de deur heen en weer rijden. Om bij je communie dan je eerste koersfiets met een grote glimlach in ontvangst te nemen. En er de eerste keer mee vallen uiteraard.

Uiteindelijk win je je eerste nieuwelingenkoers en ligt de weg naar wereldkampioen bij de beloften in het veld helemaal open. En dan. Dan ga je voor het eerst op de Koppenberg winnen. De droom van de veldrijder die als jongetje zijn eerste stappen in de modder zet. Dromen zijn vaak bedrog. Vaak, maar niet altijd. Wout van Aert weet helemaal hoe het voelt om die laatste stap te zetten. En nu we toch een halve week ver zijn, zal het besef wel echt doorgedrongen zijn. Nu heeft adrenaline plaats gemaakt voor bewustzijn. Hij rijdt ongetwijfeld met nog meer vertrouwen rond. Trainingen lijken plots nog meer amusement. Het zand in Zonhoven was zijn eerste grote speeltuin. Stressloos haast. Met een gezonde drive om te bewijzen. Om de puntjes helemaal op de i te zetten.

Hij bleef rustig aan de streep in Zonhoven. De zekerheid was al enkele ronden zijn beste vriend. Dat was een dag eerder wel anders. Daar zwierden armen als spaghettislierten door de lucht. Al dente. Zoals zijn wedstrijd. Perfect gewikt en gewogen. Hij deed het zoals een echte Italiaanse pasta het vraagt: zonder tierlantijntjes, maar met een combinatie smaakvolle ingrediënten. De kalmte in zijn achterzak en het lef dat als een denkbeeldige pijl de weg naar de streep voorschreef, waren zijn aglio en olio. Dat de finale gekruid werd met een oranje pepertje dat Denuwelaere heet, deed het potje van Nys nog even overkoken. Druppels woede vielen op een hete plaat. Van Aert liet het niet aan zijn hart komen en presenteerde zijn prestatie met klasse en flair.

Ploegleider Albert keek toe en was fier. Maar emoties overmanden hem. Hij kreeg zelf terug goesting. Goesting om een eigen creatie te bedenken en ze aan de veldritlekkerbekken te presenteren. Al dente koken, dat kon hij ook. Dat is wat hij zo graag deed. En nu stond hij aan de andere kant van het gebeuren. Achter de draad. Als een kind dat ginds in de verte Sinterklaas zag staan, maar wist dat het nooit bij hem op de schoot zou kunnen kruipen. Dat moment waarop de tranen deden beseffen dat mijlpalen in het leven soms een halt toegeroepen wordt. Dat de mijlpalen vaak ook pijnlijke herinneringen met zich meebrengen. Dat het leven niet altijd loopt zoals je dat in je hoofd ziet gebeuren.

Tranen van pijn. Tranen van afscheid. Tranen van een jongen voor zijn fiets.

Tranen in de sport zijn een basiselement. Maar vaak zijn ze positief. En met die wetenschap deden de tranen terugdenken aan een mijlpaal uit het leven van van Aert. Een mijlpaal waar heel Vlaanderen van kon meegenieten. Toen hij die wereldtitel bij de beloften naar zich toe trok, schonk hij Renaat Schotte een prachtig stukje televisie. Een emotie die Schotte bijzonder goed wist in te schatten. “Ikke, ikke ben de beste”, zei hij. Waarop Schotte het moment in die vorm vereeuwigde met de woorden “Meer moet dat niet zijn Michel”. Of iets in die aard. En inderdaad, soms moet je tranen gewoon hun gang laten gaan. Omdat ze de mijlpaal beter dan woorden van hun waarde kunnen voorzien.